МЕМОРАНДУМ
Совмістный настоящый МЕМОРАНДУМ, принятый по итогам обсужденія "русинського вопроса" на Первому Европейському Конгресі Подкарпатськых Русинов
В Мукачеві, Закарпаття-Подкарпатська Русь, 7 юнія 2008 года.

Преамбула
Позад принятія 15 декабря 2007 года «Деклараціи Сойма Подкарпатськых Русинов» в Сваляві и 5 апреля 2008 года «ДЕКЛАРАЦІИ ФОРУМА РУСИНСЬКОЙ ОБЩЕСТВЕННОСТИ» В МУКАЧЕВІ», из стороны ряда украйинськых політиков, занимающых в т.ч., руководящі должностя в правительстві Украйины, зазвучали оскорбительні заявленія в адрес русинського народа и ёго представителюв. В СМИ розвязана антирусинська істерія, репресивні органы позволяют собі робити одкрыті предупрежденія русинам од СБУ «за сомненія».
Собравшієся на 1-ый Європейськый Конгрес Подкарпатськых Русинов делегаты и гості, представителі русинського народа, убіждені, же подобна поведінка недопустима для політиков страны, што стремится носити званіє цивилізованой демократіи. Считаєме необходимым самым жестким образом одповісти на подобну риторику и практичні дійствія.
На референдумі 1991 года жителям Закарпаття, в большинстві своёму подкарпатськым русинам, наряду из правом на самоопределеніє, была предоставлена возможность легітимно опреділити свуй політичный статус. Но, уже на протяженіи 17 літ політичні кругы Кієва ставлят под сомненіє волю народа, выражену на референдумі тым бульше, же другых, юридично значимых, документов включати Подкарпатсь-ку Русь в состав государственной територіи Украйины не существує (никайте правові обоснованія ид Деклараційи од 15.12.2007 года).
В сложившуйся ситуаціи, 7 юіня 2008 года делегаты од СОЙМА Подкарпатськых Русинов и од НРРЗ, и делегаты зарубіжных русинськых делегацій, авторитетным голосом Первого Європейського Конгреса Подкарпатськых Русинов, приняли сей Меморандум и рішеніє обратитися ид правительствам и парламентам ЄС, Чеськой Республікы и РФ, обы донести вóлю русинського народа.

В днешньый день мож констатовати, што:
1. Русинськый народ, живущый на своюй исконнуй «територіи русинов на юг од Карпат», є корінный народ края, што має до сёго дня, согласно Сен-Жерменського договора 1919 года, неодємлемый статус субєкта межинародного права;
2. Государство Украйина на протяженіи бульше 17 літ ігнорує волю нашего подкарпаторусинського народа и ёго волеізявленіє, не выповняє положенія межинародного права и иміющих силу законов, в частности, «Деклараціи о принципах межинародного права, касающыхся дружественных одношеній и сотрудничества межи государствами в одповідности из Уставом Організаціи Обєдиненых Націй од 24 октовбра 1970 г.», не позираючи на ото, што органы регіонального самоуправленія в Закарпаттю, рішенієм 9 сесіи Закарпатськой облрады од 24 януара 1992 года, подтвердили результаты референдума 1991 года, а 7 марта 2007 года офіціально признали существованіє русинськой національности и трічі обращалися до ВР Украйины из требованієм положительного рішенія русинського вопроса в Украйині. Йсі права русинов нарушаются вопреки ёго собственнуй Конституційи, Законув и рішеніям регіональных и містных органов власти.
3. Обладаючи статусом субєкта межинародного права, и руководствуючись інстинктом самосохраненія, русины оставляют за собов право напряму обращатися днеська ид парламентам и правительствам ЄС, Чеськой Республікы и РФ;
4. Оба межинародні договора по статусу Подкарпатской Руси, як субєкта межинародного права (1919 г. и 1920 г.), не одмінені и до настоящого времени мают юридичную силу;
5. Не вина русинов, што русинськый государствообразовующый процес быв приостановленый Другов Світовов войнов, а позад войны – побідители совершили силовый переділ Європы, из присоєдиненієм ид СССР територіи русинов и пониженієм єї статуса субєкта, без ýчасти и согласія на йсе законных представителюв суверенного русинського народа;
6. Русины из 1996 года, секретным антирусинськым правительственным «Планом мероприятій …» введені в статус «врагов Украйины» и можут быти в любый час подвержені репресіям и «украйинськой чистці», як «сепаратисты и врагы Украйины»;
7. Русины несут історичну ответственность и за будущоє другых народов ПР;
8. позиція русинов - йсе отвітна реакція русинов на розпоясавшыхся в Закарпаттю-Подкарпатськой Руси украйинськых «бюджетных» націоналістов, приєзд котрых из Галичины фінансіруєся за гроші олігархов и прочых антирусинськых «доноров»;
9. Русины чувствуют для себе реальну опасность дальнійшой насильственной асиміляціи и дискримінаціи;
10. Результаты референдума 1 декабря 1991 года 78% голосув подтвердили требованіє народа воссоздати довоєнный статус Закарпаття-Подкарпатськой Руси, субєкта межинародного права, як «спеціальной самоуправляємой територіи в составі Украйины»;
11. Русинами принятый во вниманіє факт, як в отвіт на требованіє уполномоченной по правам чоловіка в Верховнуй Раді Украйины Ніны Карпачовой президенту Украйины В.Ющенку, «признати русинську національность в Украйині в одповідности из рекомендаціями ООН», быв даный жесткый негативный отвіт за подписом міністра юстіціи Украйины п. Онищука (письмо № 17-9-1151 од 6.03.2008 г., никайте в прилож.);
12. Письмом п. Онищука офіціальный Кієв, фактично, вынюс «смертный приговор» идентичности русинов Закарпаття-Подкарпатськой Руси: «...русины являются составнов частьов украйинськой націи, т.є. єї субетносом етнографічнов групов, таков, як гуцулы, лемкы, бойкы» из признанієм «статуса русинов, лем як етнографічной групы украйинськой націи», што становится «научным основанієм» для дальнійшой насильственной асиміляціи и етноцида русинов;
13. Существує основаніє на п. 4.2 ст.8 «Межинародного пакта о границях и політичных правах» 1966 года, по котрому «Никого не можут держати в подневольному состоянію»;
14. Реакція властей Украйины на опубликовану Декларацію Сойма Подкарпатськых Русинов од 15 декабря 2007 года (и подтвердившу єї Декларацію Координаційной Рады НРРЗ и Сойма ПР в Мукачеве 5 апреля 2008 года на Русинськом Форумі), вылилась в політичні репресіи против русинов (заявленієм прес-службы СБУ «О предупрежденіи председателя Сойма П. Р. Д. Сидора») и розвернувшейся антирусинськов компанійов в СМИ, особенно на украйинськом телевиденіи;
15. Власти Украйины повні рішимости продовжати насильственну асиміляцію русинов, яка має за 16 літ всі признакы этноцида и геноцида;
16. Уже неє ниякой надежды, же на законні требованія русинов по вопросу етнічной самоідентифікаціи од офіціального Кієва може прийти положительный отвіт;
17. Для каждого жителя Закарпаття-Подкарпатськой Руси, заявившого о своюй принадлежности ид подкарпатськым русинам, существує реальна угроза оказатися в роли врага «територіальной цілостности Украйины»;
18. Существует реальна угроза національному миру и стабільности в краёви через проблему нелегальных мігрантов, существованіє в краёви переповненого лагеря для нелегалов в с. Павшино, што заставило русинов создати свуй спецпроект;
19. Русины, не збираются одпустити под заселеніє арабам-нелегалам свою «територію русинов на юг од Карпат», допустивши сим ищи єден прецедент етнорелігійного протистоянія в центрі Европы, подобно тому, як йсе сплановано властями в Крыму, авать як од сёго перетерпівают даякі страны ЄС;
20. Будущоє подкарпатськых русинов - в Європі, и географічно, и геополітично, покулько Закарпаття, в силу сложившыхся обстоятельств, оказалося и в епіцентрі транзіта енергоресурсов;
21. Локальный, иміющый простоє рішеніє «русинськый вопрос», уперся в сей геополітичный енергетичный вопрос континентального масштаба;
22. Єдно из главных достояній «територіи русинов на юг од Карпат» - транзітні трубы, довжинов под 200 км, перетворилися, из стороны Украйины, в причину торможенія рішенія "русинського вопроса";
23. Енергоносителі и їх транзіт - главні вопросы для государств ЄС и РФ, то подкарпатські русины готові стати гарантами безпрепятственного транзітного потока через «територію русинов на юг од Карпат»;
24. Сойм Подкарпатских Русинов свойов Деклараційов од 15 декабря 2007 года и рішеніями НРРЗ, видя антирусинську позіцію украйинського руководства, од имени русинського народа, носителя неодємлемого статуса субєкта межинародного права из 1919 года, вынуждені вступити в прямі межинародні одношенія из парламентами и правительствами ЄС и РФ, призывая их стать гарантами в рішеніи національных прав и свобод подкарпатськых русинов на їх земли «на юг од Карпат»;
25. Єдна из стратегічных цілей русинов - послідующоє вступленіє в європейськоє сообщество из провозглашенієм демілітаризованого статуса Закарпаття-Подкарпатськой Руси;
26. Ініційовано созданіє Європейського Конгреса Подкарпатськых Русинов, як постоянно дійствующого Гражданського Форума Русинов;

ЄКПР обращаєся ид правительствам, президентам и парламентам ЄС, Чеськой Республікы и РФ из настоятельнов просьбов выступити гарантами государственно-правового статуса (и выработки предложений по законодательному статусу) Закарпаття-Подкарпатськой Руси;
ЄКПР призыває правительства, президентов и парламенты ЄС, Чеськой Республікы и РФ, приняти йсе обращеніє од имени подкарпаторусинського народа и єго настоятельну просьбу:

1. Признати право возстановленія статуса русинського народа Закарпаття-Подкарпатськой Руси як самоопреділившейся націи и субєкта межинародного права, а также ёго законні интересы як хозяйина (ґазды) «територіи русинов на юг од Карпат», котра на днешньый день номінально входит в состав Украйины, граничит з четырьма государствами Європы - членами ЄС.
2. Признати право возстановленія особого статуса Закарпаття як спеціальной самоуправляємой «територіи русинов на юг од Карпат» з конституційным названієм «Подкарпатська Русь», як широчайшой автономіи, котру до 1945 г. мала Подкарпатська Русь в составі Чехословакіи по Сен-Жерменському межинародному договору 1919 г. и Тріанонському межинародному договору 1920 г.
3. Признати, што одказ внести в Конституцію Украйины, т.є. одказ ввести у правовоє поле статус Закарпаття, як «територіи русинов на юг од Карпат», (з ёго законным межинародным конституційным названієм «Подкарпатська Русь», из статусом субєкта межинародного права од 1919 г., и результаты референдума 1 децембра 1991 г., заставили подкарпатськых русинов начати процес організаціи в своюй среді русинськых органов містного самоуправленія на Закарпаттю-Подкарпатськой Руси.
Украйина, не рішивши положительно русинськый вопрос, и не учитуючи волеізявленіє жителей Закарпатья, выраженоє на референдумі 1 децембра 1991 г., попираючи права подкарпатськых русинов на їх земли уже 17 літ, не може быти признана демократичным государством.
Подкарпатські русины просят ЄС, Чеську Республіку и Россійську Федерацію на переходный період выступити гарантами возстановленія законного статуса суверенного народа на своюй «територіи русинов на юг од Карпат», из перспективов вступленія в Європейськый Союз.

Меморандум принятый на русинському языкови. Переводы на русский, украйинськый
и англійськый мают єднаку юридичну силу.
Председатель НРРЗ Е.Е.Жупан

Председатель Сойма Подкарпатськых Русинов
Димитрій Сидор